Heb je ooit gedacht dat je liever iets eet dat door natuurlijke krachten in de levende wereld is gecreëerd dan door wetenschappers in een laboratoriumfles? Met het verstrijken van de tijd zijn wij mensen geneigd onze dagelijkse voeding te verrijken met dingen die voor onze voorouders niet zo gemakkelijk verkrijgbaar waren. Een van die dingen zijn verschillende biologisch actieve verbindingen.
De specifieke organische stof die DCAGuide het meest interesseert is dichlooracetaat. Deze eenvoudige molecule kan talrijke gezondheidseffecten en voordelen vertonen, die voornamelijk te danken zijn aan het feit dat zij de mitochondriale functie nieuw leven inblaast.
Vandaag de dag zijn er nog maar een handvol onderzoeksartikelen die de waarschijnlijkheid van het voorkomen van DCA in de natuur bespreken. (Ref.1), (Ref.2)
Interessant genoeg zou dit in de nabije toekomst kunnen veranderen naarmate meer en meer wetenschappers de opwindende toepassingen van zeealgen voor de gezondheid ontdekken. Daarbij zouden de organische halogeenverbindingen in deze zeewieren (zoals dichlooracetaat) op grotere schaal kunnen worden onderzocht.
Een halve eeuw geleden beschouwden velen dichlooracetaat slechts als een bijproduct van waterchlorering (het proces om het water “kiemvrij” te maken) en begonnen zij onderzoek te doen naar de mogelijke effecten ervan op de mens.
In de eerste plaats ging het erom uit te vinden of de stof schadelijk kon zijn bij inname met water. Het meeste water heeft ongeveer 7-20 μg/l DCA, sommige gebieden hebben lagere of grotere concentraties. Zwemmers, bijvoorbeeld, trainen vaak in zwembaden die gevuld zijn met gechloreerd water en hebben daardoor grotere concentraties DCA in hun bloedplasma.
Later, in de jaren 80, hebben groepen onderzoekers interessante toepassingen van dichlooracetaat gevonden. Moore en anderen ontdekten dat deze eenvoudige molecule de niveaus van ”slechte stoffen” kon verlagenslechte“of lage dichtheid lipoproteïne cholesterol bij familiaire hypercholesterolemie kon verlagen. Daarna werd DCA, met het enthousiasme van Peter W. Stacpoole, ontwikkeld tot een geneesmiddel dat het serumlactaatgehalte bij kinderen met congenitale melkziekte verlaagde. Dit is tot op heden vrijwel het enige middel waarmee dergelijke resultaten kunnen worden bereikt.
(Ref.1) (Ref.2)
Bovendien is onlangs gesuggereerd dat dichlooracetaat het welzijn van mensen met chronische obstructieve longziekte (COPD) zou kunnen verbeteren. Het geneesmiddel verhoogt de mitochondriale functie bij patiënten met Pulmonale hypertensie en wekt positieve verwachtingen bij mensen met deze aandoening.
(Ref.1),(Ref.2)
En ondanks al deze ontdekkingen en voortdurende belangstelling, wordt DCA in veel van de beschikbare literatuur nog steeds uitsluitend beschouwd als een synthetische chemische verbinding, die normaal niet voorkomt in de levende wereld. Vandaag zullen we echter bespreken waarom dit niet waar is.
Hoewel de wetenschappelijke literatuur over dit onderwerp schaars is, is bevestigd dat dichlooracetaat voorkomt in ten minste één roodwier – Asparagopsis taxiformis. Dit zou er natuurlijk op kunnen wijzen dat DCA slechts in één organisme van nature voorkomt, maar laten we het breder bekijken.
Zelden of helemaal niet wordt er gesproken over de grote kans dat deze organische halogeenverbinding in meer soorten voorkomt, zoals Asparagospis armata en andere zeewieren van deze familie. Deze algen groeien, net als A. taxiformis, op verschillende plaatsen in de wereld, bijvoorbeeld in de Middellandse Zee, de zee rond Hawaii en andere warme wateren. Er wordt gespeculeerd dat deze organismen gehalogeneerde moleculen synthetiseren en gebruiken voor de verdediging tegen bacteriële, virale en schimmelactiviteiten.
(Ref.1), (Ref.2)
Onderzoekers vermoeden dat dichlooracetaat in deze algen verschijnt door de activiteit van een enzym – chloroperoxidase. (Ref.)
Wat interessant is, Asparagopsis taxiformis extract is onderzocht als een effectief middel tegen Leishamnia evenals infecties veroorzaakt door bacteriën en schimmels. Er zijn ook studies die suggereren dat dit zeegras de methaanuitstoot van koeien met 70-90% zou kunnen verminderen en zo het milieu zou helpen beschermen. Er zou echter een grote hoeveelheid algen nodig zijn om het vee te voeden.
(Ref.1), (Ref.2)
Tot onze verrassing wordt Asparagopsis in Hawaï beschouwd als een zeer gewaardeerd zeewier en wordt het al eeuwenlang door de Hawaïanen gebruikt als voedsel. Zij zeggen dat het goed samengaat met zeevruchten en vis, het is een bekende smaakmaker en is een van de meest populaire limu in de keuken van Hawaï. (Ref.)
We willen ook een interessant feit vermelden dat veel van onze lezers waarschijnlijk nog niet eerder hebben gehoord.
Wist u dat dichlooracetaat op natuurlijke en abiotische wijze wordt gevormd in het milieu om ons heen? Bij dit proces zijn materialen uit de bodem en humusachtig materiaal betrokken. Fenolische stoffen en chloorhoudende verbindingen reageren met elkaar en daardoor ontstaan – chloroacetaten. Een daarvan is dichlooracetaat. (Ref.)
Het lijkt er dus op dat veel wetenschappelijke tijdschriften en bronnen hun informatie twee keer zouden moeten controleren voordat ze DCA uitsluitend als een synthetische verbinding classificeren. We weten al dat de molecule door mensen is ingenomen als een klein onderdeel van hun dieet, lang voordat de moderne chemie het zelfs maar in laboratoria kon vervaardigen.
Betekent dit dat we ons natriumdichlooracetaat uit natuurlijke bronnen kunnen halen? Ja, maar dan moeten we veel rode algen oogsten, extracten maken en vervolgens de DCA zuiveren. Dat zou een dure en moeilijke taak zijn, die vooral voor onderzoeksdoeleinden moet worden uitgevoerd.
Vergeet niet dat onderzoekers voor het bepalen van de structuur van Alfa-Liponzuur ongeveer 10 ton lever gebruikten, wat slechts 30 milligram ALA opleverde! Tegenwoordig wordt Liponzuur, een dagelijks voedingssupplement, uitsluitend synthetisch vervaardigd. (Ref.)
Betekent dit dat het kunstmatig geproduceerde DCA in laboratoria even goed te gebruiken is als het in de natuur gevonden DCA? Dat hangt vooral af van de zuiverheid, maar over het algemeen wel.
Om de waarheid te zeggen: bij zo’n eenvoudige verbinding met een opmerkelijke therapeutische waarde is alleen de kwaliteit van het product en de kennis over het gebruik ervan van belang.