Onlangs nog heeft dichlooracetaat de aandacht getrokken als een nieuwe, maar eenvoudige en goedkope therapieoptie die de manier zou kunnen veranderen waarop we veel oncologische ziekten benaderen. Aangezien alle tumoren voedingsstoffen nodig hebben om te groeien, lijkt het redelijk dat het afsnijden van de voedselvoorziening voor kanker een van de manieren kan zijn om kanker eindelijk te genezen. Zo eenvoudig is het echter niet.
Men kan kanker niet simpelweg uithongeren en elimineren, omdat de tumor zijn voedingsstoffen uit andere bronnen gaat halen dan het voedsel dat wij consumeren. Denk eens na – als we een dag of twee niet eten, raken we niet meteen in een hypoglycemische coma. Een mens kan 1-2 maanden zonder voedsel, zolang er voldoende water wordt ingenomen. Dit betekent dat ons lichaam over mechanismen beschikt die de glucose in ons bloed stabiel houden.
Daarom is het vermijden van voedsel in het algemeen geen optie. Om kanker succesvol te behandelen, hebben we middelen nodig die voorkomen dat de kanker zich voedt en groeit. Kunnen we iets gebruiken om de brandstof voor tumoren te remmen? Het lijkt erop dat natriumdichlooracetaat een van de moleculen zou kunnen zijn waarmee we dit zouden kunnen bereiken, omdat het kankercellen selectief berooft van glucose. In 2007 ontdekten Noord-Amerikaanse onderzoekers dat dit oude geneesmiddel opnieuw kon worden gebruikt om glycolytische tumoren aan te pakken. Bovendien was al bekend dat het beperkte nadelige effecten heeft op gezonde organen. Sindsdien zijn veel studies gericht op deze relatief eenvoudige stof.
Een recent onderzoek richtte zich op de belangrijkste verschillen in de prestaties van dergelijke antikankermedicijnen in laboratoriumcelculturen en in levende tumormodellen. Verrassend genoeg bleek uit de studie dat DCA beter werkt in levende organismen zoals muizen dan in petrischaaltjes met kankercellijnen. En daar zijn een paar redenen voor. Een van de belangrijkste is het feit dat antikankermedicijnen in het algemeen een heel ander effect hebben op tumorcellen in vitro dan in vivo. Wanneer wetenschappers concepten voor antikankertherapie testen in een celkweekschaaltje, worden de kankercellen omringd door 5 keer meer zuurstof en minstens 10 keer meer glucosemoleculen dan een echte tumor in een levend organisme. Slechts enkele van deze veranderingen kunnen de manier waarop de tumorcellen reageren op een experimentele therapie totaal veranderen.
Tijdens het onderzoek merkte het wetenschapsteam op dat medicijnen zoals natriumdichlooracetaat weinig effect hebben op celculturen in vergelijking met echte tumormodellen in dieren. Het omgekeerde kan soms ook waar zijn. Sommige experimentele behandelingen kunnen alleen nuttig zijn in petrischaaltjes met kunstmatige, niet bestaande omgevingen. Zo is 2- deoxyglucose een effectieve stof tegen kanker, maar helaas kan het ernstige bijwerkingen veroorzaken in levende organismen en is het dus niet aanvaardbaar als therapeutisch middel.
Het goede nieuws is dat DCA relatief niet giftig is en in vivo een groter antikankereffect lijkt te hebben dan in vitro. Wat in feite betekent dat dichlooracetaat een beter potentieel heeft om kanker te genezen in levende wezens en niet in laboratoriumschotels. Deze informatie is een openbaring voor toekomstig onderzoek en zou van vitaal belang kunnen zijn voor de komende studies om te bepalen hoe goed DCA werkt als enkelvoudige behandeling of in combinatietherapie met bestaande medicijnen tegen tumoren.
Bij toekomstige experimenten moet dit nauwkeurig worden overwogen en in gedachten worden gehouden wanneer wordt geprobeerd de effectiviteit van nieuwe geneeskrachtige stoffen te evalueren.
Uiteindelijk blijft het duidelijk dat dichlooracetaat meer aandacht verdient vanwege zijn krachtige potentieel om kanker te bestrijden. Meer onderzoek zou uiterst nuttig kunnen zijn om antwoorden te vinden op de vraag hoe natriumdichlooracetaat kan worden geïntegreerd met chemotherapie, doelgerichte therapie of immunotherapie.
Hoe zouden we perifere neuropathie volledig kunnen vermijden of welke geneesmiddelen dienen in gecombineerde antikankerbehandelingen? Hopelijk wordt het beeld mettertijd duidelijker. Tot dan is het duidelijk dat diermodellen de beste selectie blijven om de meest veelbelovende therapeutische combinatie te bepalen.
Als u geïnteresseerd bent in de studie, lees dan hieronder verder:
Antikankermedicijnen die het metabolisme aanpakken is dichlooracetaat